A política que non ilusiona

Por non dicir a política que desilusiona. É a política dos que xustifican os altos salarios porque senón hai xente á que non lle compensaría entrar nela. É a política daqeles que viven da política porque xa non saben facer outra cousa. Dos que están tan metidos nela que xa se alonxaron das razóns que os levaron a sumarse a algún  proxecto.

Hai exemplos e moitos. Todos podemos poñer algún. Hai un par de semanas en Ourense producíase algo tan curioso como que o vicesecretario do PSdeG da provincia dábase  de baixa no partido para militar nada máis e nada menos que no Partido Popular de José Manuel Baltar. Pasa de criticar aos caciques para sumarse á súa plantilla.

Ou tamén eses días, no Parlamento, como os deputados aplaudían ao ex presidente Touriño trala súa decisión de deixar o escano. Todos menos os seus compañeiros de filas.

Ou tamén como o Bloque Nacionalista Galego, incumprindo os seus estatutos, non vai convocar unha Asemblea Nacional porque así o decidiron os que alí mandan. E porque segue adiante o plan de camiñar cara o horizonte de 2013 sen amosar á sociedade galega que hai un proxecto e un equipo renovado e capaz.

Son tres exemplos. Pequenos, si, algún sen demasiada importancia. Pero tres exemplos dos que ilustran situacións que fan que moitos se desvinculen da política, que non se ilusionen. E que incluso os que se supón que estamos interesados resoplemos un pouco.

Menos mal que aínda nos quedan exemplos positivos…os negativos empezan a abundar demasiado e en demasiados lugares.