A sección “Opinan” pretende servir de espazo de encontro (ou desencontro) para diferentes persoas que, desde Cambados, amosen as súas opinións ou inquedanzas arredor de calquera tema.
Os autores que decidan participar son libres de escoller o tema, de fixar a extensión dos textos e de defender a postura que crean convinte mentres a argumenten desde o respecto; e Cambados(tk) non se responsabiliza de ningunha das opinións. Seguir lendo
Coma caseque tódolos sábados pola mañá, o último sábado fun tomar o meu café a Leria, e a ler o periódico que co café, pon-me o meu camioneiro de cabeceira e copropietario do bar, “non se me poña Xaquín ciumento”, Rubi.
Viña sembrado o Faro, traía unha ampla reportaxe sobor do estado económico-financieiro dos Concellos de Galiza, feito polo Consello de Contas – Órgano censor –presidido polo cambadés Luciano Fariña a respeito das contas do 2008. Foi “sorpresa” para min, non é un decir, que o Concello de Cambados atopárase segundo o titular do Faro coma “un dos 52 Concellos de Galiza que corren un risco de insolvencia a curto prazo”, pois isto contradecía o que por activa e por pasiva, ven-se dicindo dende as instancias políticas cambadesas, sacando coma conclusión que tóda-las afirmacións e triunfalismos varios, poden caer co tempo, e novas coma esta abrirán un proceso de reflexión sobre a contención do gasto superfluo, digo eu.
Decía o de sembrado, pois tamén no mesmo xornal, na páxina “o fondo dos espellos” de Xosé Luis Méndez Ferrín, sempre un disfrute a súa lectura, viña unha glosa de anglicismos náuticos, e decía que da verba inglesa beachcomber derivaba a nosa, tan común, de bichicoma. Chamoume a atención, pois consideraba-a propia do noso idioma e non incorporada dun anglicismo “náutico” e que por extensión nós usamos con outras acepcións.
Ben, preguntaránse a razón deste exordio sobor de dous temas aparentemente non relacionados, a razón de relaciona-los ven por aquilo das datas nas que nos atopamos, e ainda que non todo e bichicomería, a verdade con esto das invitacións ao xantar do Albariño a “tutti quanti”, vai sendo necesario cismar mais no da “solvencia” e menos na “prodigalidade”. Por algún sitio haberá que escomenzar, dito todo respetuosamente.
Francisco Trigo Durán