As palabras necias dun Presidente impresentable

“Hoxe Galicia paga e Catalunya pide”, fai uns días o presidente Feijóo, facía  estas declaracións no marco da presentación das próximas eleccións  galegas, do próximo  mes de outubro. Debo dicir que me sinto indignado ante tales declaracións, primeiro como galego de nacemento, sentimento e corazón e despois coma catalán de adopción e , sobre todo, como pai de cataláns.

A realidade é moi distinta, non se trata de  se  Galicia paga  e Catalunya   pide, senón do contexto e os motivos nos que  Galicia paga e Catalunya  pide, e, que neste tema, coma noutros moitos, nin todo é branco nin todo é negro.

Dende logo o Sr. Feijóo fixo estas declaracións a sabendas  de que non son de todo certas ou, peor aínda, dende unha ignorancia impropia do seu cargo,  o cal é máis grave e, dende logo, o descalifica para ocupar o cargo que ostenta.

Antes de seguir, deixádeme que vos dea uns datos que nos situará en todo o que aquí se está   a tratar:

Catalunya cunha poboación de máis de 7.600.000 e un PIB per cápita de 27.589 euros é a primeira economía de España, aportando ao PIB total do Estado mais dun 18,5 %. Isto representa, case, unha quinta parte do mesmo. Dende o punto de vista fiscal, e, en canto á contribución tributaria per cápita (tomando 100 como media),  Catalunya aporta un 118,5 % as arcas do estado ( Galicia está nun 90,5 %). En canto os recursos autonómicos recibidos, e tamén sobre 100 de media, Catalunya percibe un 98,9 %  (Galicia percibe un 111, 6 %); de forma mais gráfica, de cada 100 euros que o estado recauda en Catalunya, 43 se destinan a outras comunidades. Todo isto sen entrar no debate da débeda histórica do Estado con esta comunidade; á vista destes datos penso, sinceramente, que a Catalunya se lle pode acusar de moitas cousas pero non dende logo de que non aporta como o que máis ao sostemento e ao finanzamento de España. Cabe dicir, que se Catalunya tivese un rexime fiscal propio, como no caso de Euskadi, non necesitaría axuda nestes intres tan difíciles.

Estes datos  coñécenos perfectamente o Sr. presidente Feijóo e se “hoxe Galicia paga” como di é porque existe o que se chama “solidariedade autonómica” no que as  autonomías que máis teñen, aportan máis e reciben menos para que outras autonomías, que teñen menos e, por tanto, aportan menos, reciban máis.

Catalunya pideu un rescate, iso é innegable (como probablemente o teña que pedir España en Europa). Pero unha crise económica,e sobre todo, financeira e bancaria coma esta, cébase moito máis  nas zoas mais industrializadas (como Catalunya), no que a totalidade das empresas recorren, xeralmente, a produtos bancarios  (liñas de crédito e desconto, pagarés etc.). Aquí a crise está sendo moi dura (como en moitos sitios) coa insolvencia de miles de empresas, arrastrando, á súa vez,  a familias e á propia Administración autonómica,  o que supón un lastre moi difícil de superar por si só para Catalunya, e se Catalunya, por primeira vez na historia,  pide axuda, de agradecidos é devolverlle unha mínima parte do que ela leva aportado ( e seguirá  aportando).

Tamén resulta, cando menos curioso,  que Feijóo dixese “Catalunya pide” e non “Valencia pide” ou “Murcia pide” pois estas dúas comunidades tamén pediron axuda; unha mente maléfica  podería pensar que coma nestes dous sitios, goberna o PP, a Feijóo non lle interesaba resaltar este dato pero, dende sempre, o PP tende a meterse máis con  Catalunya que co resto. Quizais porque a teñen debaixo dun dente e porque aquí nunca pasan de ser a cuarta forza  política por detrás de CIU, PSC/ PSOE e ERC. Isto é debido, en boa medida, a que en Catalunya hai unha dereita máis europeísta, demócrata e máis acorde cos tempos que corren representada por CIU, lonxe da dereita retrógrada, acartonada e caduca que aquí, igualmente,  representa o PP.

Tamén debo destacar a resposta pacifica e madura dos medios, dos políticos e da sociedade catalana, en xeral,ante ás palabras de Feijoo, considerándoas, simplemente, unha bravuconada, produto quizais dos nervios ante a próxima cita electoral.

Galicia e Catalunya son dúas grandes nacións (si esta ben dito: nacións, por historia, idioma, cultura, tradicións, identidade propia  e un largo etc), dentro dun Estado plural, que  moitos melancólicos de tempos pasados  rexeitan e que pensan que aínda estamos en “una grande libre”.

O que podo garantizar dende logo porque o vivo no día a día  que Galicia e os galegos, os galegos e Galicia  son un dos pobos máis queridos, aprezados e admirados  en Catalunya, moito máis que doutras zonas de España. De feito, existe en Catalunya a expresión que eu, persoalmente,  escoitei en moitas ocasións “no existe un gallego tonto” para destacar o carácter emprendedor, aventureiro, que sempre se nos asociou. Tamén se nos asocia tradicionalmente (e erroneamente) cun carácter conservador, inconvenientes de compartir patria chica con Franco, Fraga e , sobre todo, o gran estadista Mariano Rajoy.

Para finalizar deixade que vos conte unha anécdota persoal. Hai case dez anos, cando se produciu  a traxedia do Prestige, a traxedia ecolóxica mais grave de Europa até hoxe, por moito que entón Mariano Rajoy falase duns “hilillos de plastilina”, eu acababa de chegar a Catalunya (apenas levaba uns sete meses vivindo aquí). Pois como dicía, ante tal traxedia, sorprendeume e emocionoume   moi profundamente a resposta da sociedade catalana: centos, miles de estes cidadáns, acudiron a Galicia; dende aquí (coma de moitas partes de España). Saiu xente que montou nun autobús e meteuse entre peito e espalda mais de mil quilómetros por carretera para limpar praias de pobos que nin sequera sabían que existían, cataláns que nunca foron de vacacións a Galicia, pediron días de permiso no seu traballo, días da súas vacacións estivais para acudir en socorro de Galicia. Cataláns que se arremangaron ata arriba e puxéronse hasta as cellas de chapapote, non como Feijóo que cando se puxo para a foto, apagando a fogata dun incendio, coa manguera na man (da que tamén aguantaba o inefable Aragunde) parecía “un chico pijo de colegio acomodado listo para salir de vinos” . Tamén é certo que na inmensa maioría dos casos foron moi ben recibidos, cousa que me manifestaron, especialmente, a volta, aínda que en casos moi aillados, algún alcalde de algún pobo (que non nomeareo porque o pobo non ten culpa do seu alcalde) intentara espantalos porque non lle interesaba que se chegara a saber  a gravidade do asunto, intentando dar unha falsa sensación de normalidade.

Espero que a próxima vez que Feijóo fale non lle falte ao respecto a todo un pobo como nesta ocasión, non por ser Feijóo senón porque representa a Galicia, a todo un pobo que non ten por que cargar coas súas impresións partidistas e subxetivas.

Un saúdo a todos

Ricardo Domínguez Rey.