A Alternativa

Que vivimos nun momento de emerxencia social e nacional é evidente. Que remata un ciclo histórico, tamén creo que o é. Vivimos un tempo no que boa parte da cidadanía deixou de confiar nas institucións ao decatarse de que en moitos casos non son máis que parte da correa de transmisión que nace duns poderes non democráticos, que desvirtúan o resto da cadea. Uns poderes, a oligarquía, os poderes financeiros, que ninguén elixiu e que a pesar disto gobernan ao seu antollo apoiados en pseudo institucións como o BCE, FMI, etc. Só así pode explicarse que as receitas que o dogma impón para saír da crise sempre lastimen aos máis feridos e beneficien aos menos, aos de sempre. Ese lema tan popular nos Estados Unidos que di que “We are the 99”, en referencia ao 99% da poboación que conforma esa maioría social fronte a un 1% no cal se concentra riqueza e poder (as porcentaxes non son tan esaxeradas pero a idea si vai na boa dirección).

A indignación percorre os centros de traballo, as colas do INEM (cada vez máis longas), e as familias das máis de 20.000 persoas que o ano pasado tiveron que emigrar desde Galicia. A historia da Galicia que marcha repítese. E en fronte están os bonecos de ventríluoco dos poderes oligárquicos que mentres aplican as súas receitas e nos esmagan, desenvolven un discurso perigoso e antidemocrático: o de que “todos son iguais”, que a política non serve. Temos que paralos. Porque esta batalla é unha batalla polos dereitos básicos: dereitos cidadáns (hoxe o dereito á manifestación está tamén en entredito) e sociais, o dereito a unha sanidade pública, a un ensino público. Os piares do por que da democracia. En definitiva é  unha batalla pola xustiza social. A codicia dun poucos está a chegar demasiado lonxe, até o punto de que hoxe segundo a Constitución Española (esa que era sagrada até que os de arriba mandaron cambiala, e así foi nun par de semanas e sen referedum) sexa máis prioritario pagarlle aos bancos que os servizos públicos. Basicamente, pagar os créditos ten prioridade por riba de todo. Aínda que segundo a campaña de Alberto Núñez Feijóo, por riba de todo está Galiza. Cando vimos que a realidade é que con Feijóo todo está por riba de Galiza, máis ben.

Non quero estenderme demasiado por agora, houbo e haberá tempo durante esta campaña e máis alá (porque en absoluto falamos dalgo que remate cuns comicios). O certo é que a emerxencia apremia. A política SI vale mentres estea en conexión coa cidadanía e non se profesionalice. Cómpre recuperala para a cidadanía e para iso a cidadanía debe saber que é imprecindible na tarefa. É tempo de rebelión, non se trata de ocupar as institucións senón de rachar democraticamente coas actuais porque non serven para o seu cometido.

Nesta empresa atópase unha fórmula electoral inédita en Galiza: A Alternativa Galega de Esquerda, que une á esquerda nacionalista coa non non nacionalista e con movementos sociais. E AGE non é só Xosé Manuel Beiras, pero temos a sorte de contar con el e con todo o que el representa, cunha persoa que pese a estar na vellez física ten unha mente máis xoven e sobre todo lúcida que a de calquera político de mediana idade de calquera dos partidos convencionais. Só fai falla escoitalo (e estamos a ter oportunidades a diario, terémolas tamén na comarca). Alternativa conta ademais con homes e mulleres por todo o país decididos a practicar esa máxima básica da esquerda (e que por desgraza en moitas organizacións se perdeu): a entrega de tempo gratuito para transformar a sociedade. É ilusionante, saber que hai Alternativa, e loitar por ela. O mellor, o máis importante, é que se o conseguimos, o seu éxito será en beneficio do ben común.

Óscar Pardo Planas. Preme aquí para ver todos os seus artigos.